Mijn eerste zelfstandige AD-onderzoek

Dacht ik dat het met de zenuwen na het eindassessment wel gedaan was, bleek dat toch niet het geval te zijn. De opleiding en het examen waren leuk om te oefenen, maar echte casussen over echte mensen is waar het natuurlijk om gaat. En dan komen de zenuwen terug.

Na twee AD-onderzoeken gedaan te hebben onder deskundige begeleiding Monique Mijnders van Het Arbeidsdeskundig Collectief (HAC), was het vorige week zover. Mijn eerste zelfstandige AD-onderzoek stond in de agenda. 

Een werknemer die bijna één jaar ziek is, nog niet aan het werk is, maar wel mogelijkheden heeft om te gaan werken. Vraag voor mij om te onderzoeken of zij terug kan keren in haar eigen functie of toch niet. Vooruitlopend op mijn onderzoek heeft de bedrijfsarts de belastbaarheid in kaart gebracht. Hij geeft daarbij aan wat de werknemer medisch gezien niet meer kan. Kan zij bijvoorbeeld nog staan, lopen, bukken, tillen of duwen? En zo ja, hoe lang of hoeveel graden? En kan zij nog omgaan met conflicten, kan zij samenwerken en hoe gaat het met deadlines? Naast de informatie van de bedrijfsarts krijg ik ook informatie van de werknemer zelf en van de werkgever. Zij hebben beide vragenlijsten ingevuld waardoor ik inzicht krijg in hun visie op de re-integratie. Daar moet ik het mee doen. De rest moet in het gesprek met werknemer en werkgever duidelijk worden. 

Van @Stephan Dijkstra van het HAC kreeg ik van te voren nog advies: ‘Wees vooral jezelf en vergeet niet: de klant ziet jouw als deskundige ook al ben je nog maar net gestart’. Vol goede moed stap ik in de auto op weg naar de werkgever.

Daar aangekomen heb ik mijn A4tjes met informatie en de laptop als naslagwerk op de tafel gelegd. Eerst is het gesprek met de werkgever. Wat vindt de werkgever van de re-integratie? En hoe zien zij de terugkeer naar het werk van de werknemer? Wat kan de werknemer nog wel en waar zien zij knelpunten? Het gesprek verloopt best vlot. Ik krijg alle informatie die ik nodig heb. 

Dan het gesprek met de werknemer. Ik vraag haar of ze zenuwachtig is en of ze weet wat een arbeidsdeskundige komt doen. Ze heeft wel iets gehoord van de bedrijfsarts. Ik leg in mijn eigen woorden uit wat ik kom doen. Ze knikt af en toe en als ik vraag of ze mij begrijpt zegt ze: ‘ ik geloof het wel hoor’. Als ze vertelt wat haar overkomen is, dan kan ik alleen maar denken ‘wat bijzonder dat ze dit zomaar tegen mij vertelt’. Ze kent mij nauwelijks, maar ze vertrouwt mij blijkbaar genoeg om dit te vertellen. Dat voelt bijzonder. Ik heb vantevoren een checklist gemaakt. Al gaande het gesprek stel ik mijn vragen. Meestal luister ik en vraag ik door. Soms onderbreek ik haar beleefd en ga ik over naar het volgende onderwerp. Ik probeer niet te overhaasten, ik heb een uur de tijd. Aan het eind van het gesprek deel ik mijn voorlopige advies. Met dit advies wil ik haar (en de werkgever) verder helpen bij de re-integratie.

Afsluitend volgt nog een driegesprek, de werkgever, de werknemer en ikzelf. Ik herhaal mijn advies en leg nogmaals uit welke stappen er ondernomen moeten worden. Het is in deze casus voor alle partijen duidelijk. Dit wordt zoals het er nu uit zien een happy end. De werknemer kan terug in haar eigen werk. Ze gaat weer starten met werken en kleine stapjes zetten om na een paar weken volledig aan de slag te zijn. 

Als we afscheid nemen bedank ik haar voor het vertrouwen en het prettige gesprek. In de auto zit ik als een blij ei achter het stuur. Wat een energie krijg ik hiervan. Werknemers en werkgevers verder helpen bij het terugkeren in het werk is een mooi beroep. Ik hoop dat ik nog vele gesprekken mag doen. 

Marja Verheijen is vanaf 1 februari 2022 aangesloten bij Het Arbeidsdeskundig Collectief. Afgelopen vrijdag voerde zij haar eerste zelfstandige arbeidsdeskundig onderzoek uit. Lees hier haar blog over haar eerste zelfstandig onderzoek.